Selam Ben Onur,
‘Brugge’a neden sadece bir gün ayırdık ya?’ diye düşünerek uyandığımız sabah, otobüsümüze atlayıp Belçika’nın başkenti Brüksel’e doğru yola çıktık. Avrupa turumuza neden Brüksel’i eklemiştik inanın hatırlamıyorum. Avrupa haritasını açıp bakınca çizdiğimiz rota göze hoş geliyor ancak neden bu rotada Brüksel var hala akıl sır erdiremiyorum.
Otobüs bizi merkez tren istasyonunda bıraktı. Brüksel’de konaklayacağımız bir yer olmadığı için çantalarımızı tren istasyonunda bulunan dolaplara bıraktık. Ufak bir tavsiye de vermiş olayım size. Çantalarınız devasa boyutlarda değilse tek bir dolabı kiralayarak tasarruf edebilirsiniz. Tabii daha önce bu tarz bir dolap kullanmadığımız için sistemi çözmemiz biraz sürdü. Kapağı kapatıp sistemden dolabın numarasını belirtip para atmamız gerekiyormuş. Tabii bunları hızlıca gerçekleştirmemiz bekleniyor, bir iki kere dolap zaman aşımına uğradı. O anki hallerimizi şu an büyük bir kahkahayla izleyeceğimi düşünüyorum.
Ne Göreceğiz ki Burada?
İnanın Brüksel hakkında bildiğim tek şey ünlü işeyen çocuk heykeli. Yani biliyorum diyorum da ne hikayesini biliyorum ne de anlamını. O yüzden Brüksel sokaklarında rastgele gezmeye karar verdik. Çok da doğru bir karar vermişiz çünkü yolumuzun düştüğü her sokakta gözümüz şahane yapılar sebebiyle bayram etti.
Louvre’da eğer kalabalığı takip ederseniz Mona Lisa tablosuna çıkarsınız derler ki son derece doğrudur bu. Brüksel sokaklarında da kalabalığı takip ederseniz yolunuz Manneken Pis’e çıkar. Bunu yılın çeşitli günlerinde giydiriyorlarmış bir de. Bize anadan üryan hali nasip oldu. Ayrıca çok sevgili işeyen erkek çocuğu yetmezmiş gibi bir de kız çocuğu heykeli koymuşlar. Ne gerek vardı diyerek yolumuza devam ediyoruz. Sokaklar bizi koskocaman bir meydana çıkarıyor. Bu meydanın ismi Grote Markt’mış. Esasında çok da bir numarası olmayan bu meydan yılbaşının da etkisiyle harika ışıklarla süslenmiş, hatta akşam saatlerinde ışık gösterileri de oluyor burada. Brüksel hakkında aklında ne kaldı diye sorarlarsa direkt bu meydanı söylerim.
Otobüs Rötar mı Yemiş?
Saatler ilerleyince yavaş yavaş tren istasyonuna doğru yürümeye başladık. Tren istasyonunun gece 2’den 4’e kadar kapalı olacak olması bizi ufaktan bir ürküttü. Üstüne üstlük Flixbus otobüsümüzün de 1,5 saat kadar rötar yediğini öğrendik. Mecbur çantalarımızı almak durumunda kaldık ki bir de ne görelim. Brugge’da kaldığımız binadan Meksikalı Angelo ile karşılaştık. Onun da otobüsü gece kalkacakmış, peki madem dedik aramıza kattık onu. Tabii geç saatlerde açık bir yerler var mı diye şöyle bir kontrol ettik, bir kebapçı bulduk. Mekâna girdiğimiz gibi Türkçe konuşmaya başladık, ufaktan bir keyif çöktü üstümüze. Afiyetle yemeğimizi yerken Angelo’ya da tattırdık dürümlerimizden. Valla beğendi mi beğenmedi mi hala çok emin değilim ama yüzünden tebessüm eksik olmuyor Meksikalı dostumuzun. Bu arada Angelo Amsterdam’da üniversite okuyan bir değişim öğrencisiymiş. O da Xmas tatilini fırsat bilip Avrupa turuna çıkmış bizim gibi. Pek doğal olarak da Amsterdam’da geçirdiği sınırlı sürede aşık olmuş şehre ki çok haklı kendisi.
Yemeğimizi yedikten sonra herkesi aldı bir merak: Acaba çay ikramı var mıydı buranın? Normalde Türkiye’de kebapçılar yemekten sonra çay ikramında bulunduğu için biz de böyle bir beklentiye girdik. Tam o sırada masayı toplayan garson arkadaş ‘Çay içer misiniz gençler?’ dedi bize. O an yüzümüzde beliren tebessümü hayatımda çok az yaşamışımdır diyebilirim. Tabii ki Angelo’ya da istedik çaydan. Ancak çayımızı da beğenmedi galiba. Gerçi çay ocağı çayı beğenilmez zaten, çocuğa hak veriyorum.
Bu arada hava da buz gibi. O çaylar bizi öyle bir ısıttı ki ne biçim! İlk bardaklar bitti yenisi geldi, ardından bir bardak daha. Artık saat 3’e yaklaşıyordu. Biz de harika misafirperverliğin ardından arkamızdan kulağımızın çınlamasını istemediğimiz için kalktık oradan. El mahkûm; artık gidecek yerimiz kalmadığından düştük yine tren istasyonunun yoluna.
Bizim gibi otobüsünü bekleyen tek tük insanlar vardı orada ama nerede bekleyeceğimize karar veremedik. Brüksel tren istasyonu gece geç saatlerde çok tekin bir yer olmuyor, onu bir belirteyim. İstanbul’da mültecilere/evsizlere falan alışmıştı bu gözler ancak buna rağmen oradaki evsiz popülasyonuna şaştım kaldım. Kalabalık olmasaydık orada beklemeye cesaret edebilir miydik bilmiyorum. Bir yandan da hava aşırı soğuk tabii. Koltuk değneğiyle takılan Afrika kökenli bir evsiz vardı mesela orada. Sürekli bağırarak bir şeyler söylüyordu. Sanırım diğer evsizlerle kavga ediyordu kendi çapında. Sonra bir başka evsiz arkadaşlarımızdan birinin başına musallat oldu. Elindeki içkiden ikram ediyor, sohbet etmeye çalışıyordu. Aslında amacı sohbet etmek ve dost canlısı olmak gibiydi ama gecenin bir vaktinde bunu anlamak çok güç oluyor, bir de bulunduğumuz ortamı hesaba katarsak işler iyice farklı bir boyuta eviriliyor.
Angelo’nun otobüsü bizimkinden önce gelmişti, onu uğurlayıp yine bir başımıza kaldık. Geceyi evsizlerle geçirdiğimiz için tamamen zararsız olduklarını anladık. Kendi hallerinde şanssız insanlardı sadece. Tren istasyonunun açılmasıyla biraz da içeride bekledik otobüsümüzü. Otobüsümüzün geldiğini görünce ‘Uyku zamanı, hadi binelim!’ şeklinde nidalar çıktı gruptan. Amsterdam’a doğru giderken otobüste uyuklayarak yeni bir güne başlamış olduk. Amsterdam’da görüşmek üzere.
